Een hele brief voor een bijna-lief.

Ik weet niet zo goed of ik mezelf aan het beschermen ben tegen door jou gekwetst worden of dat mijn gevoel wegebt omdat het er gewoon niet in zit. Ik neig ernaar het eerste te geloven, omdat ik niet weet wat jij nou eigenlijk van mij wilt. Ik weet niet wat je van mij verwacht en al helemaal niet wat ik van jou kan verwachten. Maar ik weet wel dat dit, zoals het nu gaat, niet genoeg voor mij is. De ‘schuld’ hiervan ligt denk ik bij mij. Maar ik weet dat ik je niet om meer durf te vragen, deels omdat ik je ook niet om meer wil moeten vragen. Ik voel me door je afgewezen en heb het gevoel dat ik gewoon een optie, een mogelijkheid voor je ben. Misschien ligt dit volledig aan mij en misinterpreteer ik de signalen die ik denk zo duidelijk te zien. Of misschien zie ik het goed en vind je me niet zo leuk of interessant meer nu je me beter kent. Hoe dan ook is dit wat er nu is niet wat ik wil. Dat is de impasse waar mijn gedachten steeds op uitlopen, maar waar ik steeds geen gestalte aan durf te geven door het te benoemen. Logisch eigenlijk dat ik anders tegen je doe, want ik sta als bevroren vast tussen mijn ratio en mijn gevoel terwijl ik geen van de twee durf te vertrouwen. Dit is het punt dat ik altijd bereik, waarop het voor mijn gevoel twee kanten op kan, omdat het niet hetzelfde kan blijven. En dan wacht ik af, voor een korte periode, er van overtuigd dat de ander ook aanvoelt dat hetgene dat er is op z’n einde loopt. En dus zoek ik naar signalen van wat jij wilt, hopend op een ander teken dan ik verwacht. Ik voel een zenuwachtige kriebel in mijn onderbuik, een combinatie van hoop en spanning, terwijl ik je ondertussen niet eens aan kan kijken. Ik vermoed dat ik in je ogen toch niet vinden zal, waarvan ik constant twijfel of ik het wel zoek. Ik schrijf je dit nu, terwijl de kans groot is dat ik je dit nooit zal laten lezen. Dit is namelijk het punt waarop ik altijd zelf de keuze maak in welke kant het opgaat. Het is lastig voor me om de richting te veranderen als ik mijn besluit genomen heb. “This is more than you signed up for” is wat ik steeds denk. Aan die gedachte ligt ten grondslag dat ik altijd bang ben om teveel te zijn, te intens, misschien verstikkend. Best gek misschien, voor iemand die door de wereld als afstandelijk gezien wordt. Misschien is die afstand wel het gevolg van me altijd moeten inhouden in de angst om ‘teveel’ te zijn. Maar ik ben op een punt aangekomen dat ik het belangrijk vind om niet aan mezelf voorbij te gaan. Ik wil me niet inhouden omdat ik misschien anders ben dan ik in de ogen van een ander zou moeten zijn. Ik wil niet doen alsof het oké is dat je er niet bent als je zou komen eten met mij en mijn broertje, want het is niet oké voor me. Het is niet oké dat je me op je laat wachten, terwijl ik je in eerste instantie al niet eens durf te vragen of je me wilt zien. Ik heb je gelijk verteld dat ik altijd het gevoel heb niet leuk genoeg, mooi genoeg, slim genoeg maar vooral niet belangrijk genoeg te zijn. En precies dat laatste is wat ik me voelde, omdat je er niet was en ik op je zat te wachten. Misschien mag ik het je niet verwijten, want je kent me pas een aantal weken en je bent me niets verplicht. Maar ik wil me niet zo voelen, ik wil voelen dat ik de allerleukste ben en wél belangrijk. En als dat niet iets is wat ik van je mag verwachten, dan is dit waar het voor mij ophoudt.

Waar ging het mis?

Het begon met wat onschuldig flirten. Een te lang vastgehouden blik hier, een besmuikt lachje daar. Je hebt stralende ogen en een scheve lach en daar viel ik voor. Dat je een druktemaker bent nam ik dus maar voor lief. En dat je honderduit praatte over vanalles en nog wat, terwijl maar weinig me interesseerde, is niet iets waar ik me door liet tegenhouden. Waarschijnlijk was het een teken dat ik bewust negeerde, de manier waarop je me benaderde. Mannen benaderen mij niet zo. Mannen die me niet kennen zien me als arrogant en een onmogelijke flirt. Mannen die me wel kennen weten dat mijn arrogantie slechts een manier van interpreteren is, maar dat je uit het juiste hout gesneden moet zijn om mij mijn mond te laten snoeren. Of misschien is dat dan weer mijn manier van interpreteren. Jij benaderde mij alsof je mij moest versieren, het hof maken. Alsof je vanaf het begin al wist hoe geweldig ik zou zijn en je het daarom allemaal aandurfde. Jouw manier van mij de mond snoeren was overigens bijzonder effectief. Als je een stroom van futiliteiten over mij heen stort dan doe ik niet meer mee aan het gesprek. Ik hou niet van praten over onbelangrijke dingen, doe mij maar echte gesprekken waarin ik of jij jezelf kan laten zien. Dus was ik ineens een stil meisje bij jou. Een rol die me niet echt past, laat staan siert. Vanaf het eerste uur van onze eerste date wist ik: dit is niets voor mij. Hoe meer jij je best doet om leuk of grappig te zijn, hoe minder leuk of grappig ik je vind. Misschien dat het me daarom zo onverwachts diep raakte toen je vertelde over je ouders, hoe je je schuldig voelde dat zij naar Nederland gekomen zijn om jou een betere toekomst te geven. Hoe je nooit iets afmaakt en hoe je zelf niet geïnteresseerd bent in die betere toekomst. Hoe je ervan overtuigd bent ze teleurgesteld te hebben. Je was geëmotioneerd en dat echte, daar viel ik natuurlijk voor. En het verbaasde me hoe makkelijk ik de prille kalverliefde-rol op mij nam. Ik waarschuwde je, vond dat ik dat aan jou en aan mijzelf verplicht was. Vooraf geen loze beloftes, geen illusie van een romance die een lang leven beschoren was. Ik zei je dat ik je wel leuk vond, maar dat ik mijzelf beter kende dan ik jou kende en er een reële kans was dat mijn gevoelens na een week of twee nog sneller zouden verdwijnen dan ze op kwamen draven. Misschien was het niet alleen een waarschuwing aan jou, maar ook aan mezelf. Een onderhuidse herinnering aan de complexheid van eerdere romances en de grenzeloosheid van mijn talent om mijzelf voor alles en iedereen te beschermen als zaken te dichtbij komen. Maar je beet je vast en zocht me steeds op en maakte het me makkelijk om me vrolijk te voelen. Om me gewild en leuk te voelen. Echte verbinding heb je me niet laten vinden, maar een stralende lach die zich niet laat onderdrukken wanneer ik je zag maakt veel goed. Ik had het moeten aanvoelen, moeten merken dat je mij niet aankon. De keren dat ik het achterste van mijn tong liet zien had je geen weerwoord, waar ik dat toch zo nodig heb. En toen stelde je me teleur, niet alleen tóen, maar ook vervolgens. Je liet me op je wachten, zonder iets van je te laten horen, op het moment dat ik een overwinning op mezelf maakte door mij voor je open te stellen. De brief die ik je schreef liet ik jou onder lichte dwang van mijn beste vriendin - "als je wilt dat het nu anders gaat, moet je anders doen dan je normaal doet" - lezen. Een brief die uitlegt hoe ik mensen, mannen, op afstand houd. Hoe ik er vanuit ga dat ik gekwetst zal worden als ik me openstel, en daarom besluit het zelf maar te beëindigen. Dat ik op het punt aangekomen was waarop ik die keuze wilde maken, maar het niet eerlijk is om dat te doen zonder jou een mogelijkheid te geven om het anders te laten zijn. Het had geen zin. Het maakte het alleen maar lastiger. Je begrijpt mij niet en de boodschap kwam niet aan en dat is helemaal niet erg. Maar het creëerde een schuldgevoel bij jou terwijl ik voelde dat het juist goed zo was. Dat het klaar was. En zoals altijd gebeurt als je een ander niet begrijpt, ontstond er verwarring. Twee keer probeerde je er achter te komen of ik een ander had, een keer door me er vanuit het niets van te beschuldigen en een keer door het gewoon te vragen. Het is misschien ook lastig te begrijpen dat ik je nu anders zie, zonder dat daar iemand anders aan te pas gekomen is. Ik vind het lastig om je te vertellen dat het klaar is. Hoe vertel je iemand dat het klaar is, dat je hem niet meer leuk vindt en dat het nooit iets gaat worden omdat er buiten oppervlakkige aantrekkingskracht niets is wat je met de ander verbindt, hoe vertel je zoiets zonder de ander te kwetsen?

Over en uit.

We komen dronken bij jou thuis aan, trekken een fles wijn open en gaan op de bank zitten. Je mijmert nog even door over hoe leuk Lisa is en begint daarna over een ander meisje, Sofie. Wat je er toch mee aan moet dat ze zo 'hard to get' speelde. Boosheid zwelt in mij op, zelfs nu we twee verschrikkelijk leuke dagen gehad hebben, of misschien wel juist omdát we het zo leuk hebben gehad, kan je het niet laten me weer een rotgevoel te geven. Het maakt niet uit dat je Lisa een gaaf wijf vindt, dat is ze ook en ik ben blij dat je d'r leuk vindt. En dat er een 'onbereikbaar' meisje voor je is is ook niet erg, die heb ik in mijn plaats ook in de mannelijke variant. Het is niet jaloezie die me zo boos maakt, maar het besef dat je nooit zo over mij doet, denkt of praat. Ik ben eigenlijk zo veel te goed voor je, en toch zal ik in jouw ogen nooit goed genoeg zijn. Dat is de reden dat zodra we in bed liggen en jij me half slapend wilt zoenen, ik ineens niet meer hier wil zijn. Ik sta op, twijfel nog even, pak dan een flesje met water voor je zodat het lijkt alsof ik een reden had om ineens op te staan. 'Hier, dan heb je morgen niet zo'n hoofdpijn..'. Ik pak mijn jasje en trek deze aan. 'Ik ga naar huis..' zeg ik je. 'Wat?!' vraag je me met zachte stem, maar je bent wel duidelijk in één keer klaarwakker. 'Dat ik naar huis ga..' reageer ik. 'Wat? Maar waarom dan?'. 'Ik weet het niet..' lieg ik half. Ik weet ook niet waarom het me zoveel doet, we zijn toch niets van elkaar? En ik voel toch niets voor je behalve die eeuwige genegenheid? Je handelt snel, en staat op en dit zag ik niet aankomen. 'Blijf nog even, dan kunnen we erover praten..' Inmiddels huil ik. Ik pak mijn sigaretten en ga naast je op bed zitten.. Ik kan je niet aankijken, ik weet dat jij ook zo ongeveer huilt en ik weet gewoon niet meer wat ik moet. Dus half boos en half 'heartbroken' rook ik mijn sigaret op, mijn been trilt en ik doe mijn best de andere kant op te kijken, ik focus mijn blik strak op de muur naast me. Maar mijn hart breekt als je me vraagt 'Wat heb ik gezegd of verkeerd gedaan?' met je gebroken stem. 'Niks.' zeg ik, en ik voel me een ontzettend wijf en dat moet jij ook vast denken. Feitelijk heb je nu ook niks gedaan, het is mijn fout dat ik hier zit en me zo rot voel. Ik ben elke keer een klein beetje meer verliefd op jou geworden totdat het gevoel compleet was, en nu kan ik het niet meer ontkennen of wegstoppen. Toen we gisteren seks hadden wist ik niet wat me overkwam. Het was zo fijn en goed en ik kan naar alle eerlijkheid zeggen dat het beter is dan alle seks die ik ooit heb gehad. En je keek me in mijn ogen toen en op dat moment verdween alle zelfbescherming die ik zo zorgvuldig tussen ons in geplaatst had. En nu zit ik op de rand van je bed serieus te overwegen om weg te gaan en nooit meer terug te komen. Ik kan mijn gevoelens niet meer de baas en dat is ongetwijfeld het begin van het einde. Dus ik sta op, loop de trap af en pak mijn schoenen. Je staat een beetje verloren in de gang als ik langs je loop en de voordeur open. 'Sara.. alsjeblieft?' zeg je zacht. Ik draai me om, kijk je door mijn tranen heen aan en besef me dat ik je niet kwijt wil, nooit meer. Maar terug durf ik nu niet, ik ben zo verschrikkelijk bang om door je gekwetst te worden dat ik het liever zelf doe. En dus haal ik half mijn schouders op en loop naar buiten, laat de deur achter me dicht vallen. De klap van de deur die in het slot valt doet mijn adem stokken en lijkt me een klap in mijn maag te geven. Ik vlucht de hoek om, ga in een portiekje zitten en huil, met mijn armen om mijn knieën en mijn hoofd daarin verstopt. De postbode komt zijn werk doen en vraagt me 'Ga je niet naar binnen?'. 'Misschien zo..' zeg ik met een glimlach door mijn tranen heen. En vijf minuten later is dat precies wat ik besluit te moeten doen. Ik bel je telefoon maar die staat uit. Dus bel ik maar aan, hopend dat je nog wakker bent. Het duurt even maar dan hoor ik gestommel op de trap en je doet de deur open. 'Misschien moeten we het hier even over hebben want dit is niet fair..' zeg ik je als ik je zwijgende, gekwetste gezicht zie. 'Zullen we dat in de woonkamer doen?' vraag je. Ik knik, ga je voor. Ik ga zitten op de plek waar ik eerder vanavond al zat en vervolgens zie ik je twijfelen. 'Kom je naast me zitten?' vraag ik je en je antwoordt dat je dat wil maar niet wist wat ik wil. Je gaat zitten en zegt 'Wil je dat nooit meer doen? Zomaar weg gaan? Ik was heel erg bang.' 'Het spijt me, ik weet het gewoon ook allemaal niet..' 'Waarom ging je weg?' Nu ik weer naast je zit ben ik ineens weer bang om eerlijk te zijn, bang om gekwetst te worden en bang om je weg te jagen en kwijt te raken. 'Ik weet het niet, ik wilde gewoon niet meer hier zijn. Nadat je hier op de bank had zitten praten over Lisa en Sofie en alles, je geeft me gewoon altijd het gevoel niet goed genoeg te zijn.' Ik durf het toch niet aan, durf de woorden 'Volgens mij ben ik verliefd op je en ik weet me gewoon geen raad meer' niet uit te spreken. Je zegt iets over dat we het er misschien maar gewoon eerlijk over moeten hebben, een keer, over onbepaalde tijd. Gewoon jij en ik, alles open en bloot op tafel en dan zien waar het schip strandt. Niets liever dan dat zou ik willen, maar dan probeert mijn hoofd mijn hart weer op slot te doen en dat maakt dat ik nee schud, ik lijk wel in trance zoals ik maar nee blijf schudden. Dan knapt er zichtbaar iets bij je en zegt 'Ik was, nee ben.. nee wás er klaar voor.. maar wat maakt het ook uit, je hebt het allemaal verneukt. Ga maar weg als je weg wil gaan.' Ik besef me nu pas hoeveel het van jou gekost heeft om die eerlijkheid net voor te stellen en ik wuifde het zomaar weg, deed alsof het niet belangrijk genoeg is terwijl er niets belangrijker is op dit moment. Je loopt de kamer uit, de trap op en gaat in bed liggen met de dekens helemaal over je heen. Ik sta een beetje hulpeloos in je kamer, en word dan ineens verschrikkelijk boos. 'Dit is niet eerlijk, ik kan nóóit van je op aan en het is lekker makkelijk voor je om te zeggen dat ik het verneukt heb op het moment dat het dichtbij komt.' 'Lekker makkelijk?!' snauw je me terug. 'Ja, lekker makkelijk. Lekker makkelijk om nu we hier gekomen zijn ineens te doen alsof jíj hier degene was die er klaar voor was en er voor wilde gaan en dat ik het nu verpest heb. Het is niet alsof jij iets meer hebt gedaan dan ik om te laten merken wat je wel of niet voelde.' Ik loop je kamer uit en trek je deur achter me dicht en je schreeuwt 'Blijf dan GODVERDOMME uit mijn leven ook.' Gelijk loop ik terug. 'Nee, ik blijf niet uit je leven, zeker nu niet. Maar praat dan met me.' 'Ik heb je gezegd dat het niet makkelijk ging zijn.'




Maar blijkbaar is het makkelijker om niet in je leven te zijn.

Ik weet niet wat het is met jou

of met mij. Ik voel je perfect aan en hoewel je het niet toe zal geven; jij weet dat. Hoe gevoelig je huid onder mijn vingertoppen is en hoe je siddert als ik ze verder laat wandelen. Je bruine armen met hun blonde haren en je zachte buik. Je bent sterk en dat maakt dat ik me veilig voel. Ik vertrouw je, je zal nooit te ver gaan of je kracht misbruiken. Maar ik vind het waanzinnig als je de touwtjes in handen neemt, als je je hand om mijn nek vouwt en me diep in mijn ogen kijkt terwijl je bijna onmerkbaar druk uitoefent. Bíjna onmerkbaar, want al mijn zintuigen staan op scherp en de prikkeling die ik voel maakt me opstandig. Niemand geeft me zo de behoefte grenzen op te zoeken als jij dat doet. Het is het mooie van het spel dat we keer op keer spelen. Ik daag je uit, speel met een grote grijns op mijn gezicht alsof er niets door mijn lichaam raast, alsof adrenaline me onbekend is. Zweet drupt van je borst op mijn schouders, vermengt zich met het mijne. Onze ogen zitten vast, geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om ons oogcontact ook maar een seconde te verbreken. Je bent zo verschrikkelijk lekker en dit intense neuken maakt dat ik je in mijn omhelzing op wil sluiten om je voor altijd te blijven voelen. 'Hier heb ik de hele dag op gewacht..' zeg ik je. Je grijnst net iets te zelfgenoegzaam wat maakt dat ik met een grijns toevoeg; 'Het valt toch een beetje tegen.' Je gromt dierlijk en dit is waar ik op uit was, me aan jou en je sterke lijf over moeten geven. Mijn geplaag valt in het niet als ik bij jou ben, je neemt die rol veel te makkelijk van me over en ik denk er geen seconde over om daar verandering in aan te brengen. Ik laat mijn nagels via je schouders over je zij naar je heupen glijden en ik voel je lichaam schokken. Niet veel later rol ik tegen je plakkerige lijf aan en hijgen we samen uit. Over tien minuten weer?

Intimiteit.

Intimiteit kan uit de kleinste dingen bestaan. Een blik die je heel even, slechts een moment, met een ander deelt kan intiemer zijn dan een kus met iemand anders. Voor mij was jij onverwachts het intieme deel van mijn avond. Op een feestje met heel veel mensen kenden jij en ik dezelfde personen zonder dat we elkaar kenden. Handen werden geschud, namen uitgewisseld en de rest van de avond was het een heerlijk spel. Zo onsubtiel als je blikken en aanrakingen voor mij waren, zo onopgemerkt gingen ze aan de rest voorbij. Er zijn ballonnen met lachgas en ik koop er één voor jou en één voor mij. Samen even genieten van de roes op de bank. Je arm losjes op de bankleuning achter mij, ongedwongen. Als we tegelijk naar de toiletten lopen besluit ik niet meer subtiel te zijn, en juist nu begrijp je me niet als ik zwijgend in de deuropening van een andere ruimte blijf wachten. Onze vriendengroep besluit het feest ergens anders voort te zetten en als we daarheen gaan kom jij naast me lopen en pakt mijn hand. Onze vingers verstrengelen zich en ik vind het fijn hoe vertrouwd je voelt. Je bent jonger dan ik en ik plaag je dan wel met je hippe kapsel, ik vind je waanzinnig. Eenmaal bij het 'afterparty'-huis aangekomen lopen wij als laatste -niet- naar binnen, maar verstoppen ons in de tuin. Als een andere jongen, die me altijd in de gaten houdt, ons komt zoeken in de straat rennen wij naar binnen en draaien de deur op slot. Ik ben nog hardop aan het lachen als je me aankijkt en je lippen op de mijne duwt en we zoenen. Je bent echt verrukkelijk, ik wil het liefste hier de hele avond blijven staan en alleen maar met je zoenen zoenen zoenen. Helaas heb ik weinig zin om me te verantwoorden tegenover onze vriend die gek op me is, dus het stiekeme gevoos is het enige waar ik voor kan gaan. Er hangt een zinderende spanning tussen ons, en we zitten samen op bed terwijl de rest fifa op de xbox speelt. Je hand laat je even op mijn billen rusten, dan leun je subtiel tegen me aan. Ik oefen druk terug uit op je arm die tegen de mijne leunt en zo plagen we elkaar, ongezien. Overal waar we kunnen blijven we contact met elkaar houden, en als een vriend in paniek thuiskomt omdat hij overvallen is en we er met z'n allen omheen staan houden wij achter onze ruggen elkaar's handen vast. Je gaat weg om een andere vriend op te halen en als je terug komt gaan we samen, alleen, in een andere kamer zitten. We praten en ik hoor ineens hoe jong je bent, in een flits, je zegt iets op een manier die me doet denken aan de jongeren die ik wel eens op televisie zie. Als je me vervolgens weer zoent is de onrust hierover totaal verdwenen, je windt me veel te veel op. Je handen glijden over mijn lichaam terwijl we daar zitten op de bank. Ik hoor een deur opengaan in de gang en ik weet dat dit onze vriend is, die ons weer komt controleren. We gaan allebei gelijk recht zitten, verder pratend over waar we het eerder over hadden, maar we blijven contact houden. Onze knieën tegen elkaar aan en tussen onze bovenbenen in hebben we allebei een hand, mijn pink nog verstrengeld tussen je vingers. Het is dit innige, dit verlangen om bij je te zijn en je aan te raken no matter what, dat maakt dat ik me veel intiemer met je voel dan met de laatste jongen waar ik seks mee had. Wat een teleurstelling is het dan ook als je na nog een zoen ineens wegfietst bij het afscheid nemen, zonder zelfs maar een doei te zeggen. Boven me zie ik onze vriend uit het raam hangen om ons uit te zwaaien.

Een maand later alweer! Ik kan niet zeggen dat je ogen hun effect op mij verloren hebben, maar ik red me wel. Het enige wat ik nu ronduit irritant vind is het gebrek aan seks in mijn leven. Niet dat ik hiervoor nou de hele tijd seks had met jou en dat dat nu ineens gestopt is, maar toen ik nog stiekem verliefd op je was had ik het geduld om te wachten tot mijn portie Moed&Lef bezorgd werd en ik je zou betoveren met al mijn charmes.. Helaas, het mocht niet baten, geen enkele uitwerking hadden mijn charmes op jou en dat heb ik dan maar geaccepteerd. Ik zou nu best seks kunnen regelen, want ik mag dan wel klagen over het gebrek daaraan, iedereen weet dat het als vrouw alles behalve moeilijk is om iemand te vinden om seks mee te hebben, tenzij je een ontzettend contactgestoorde persoon bent, of een minder appetijtelijk uiterlijk bezit. Waarom dan toch klagen, vraag je? Omdat gewoon seks niet altijd genoeg is. Soms is er meer nodig dan 'gewoon een leuke vent', soms dan wil je overdonderd worden. Helemaal ondersteboven raken van iemand. Begrijp me niet verkeerd, ik heb het niet over verliefd worden, dat is hierin geen vereiste. Ik heb het over iemand tegenkomen en BAM, chemie. En dan hoeft hij echt geen godenlijf te hebben -wie ben ik ook om daar eisen aan te stellen met mijn dikke billen-, hij hoeft niet de knapste kerel in de omgeving te zijn en hij hoeft niet de perfecte piemel te hebben. (maarrr, uiteraard wel van een handzaam formaat, het moet natuurlijk wel leuk blijven..)

Het enige wat ik wil is zinderende seksuele spanning, het niet kunnen wachten om zijn naakte lijf tegen het mijne te voelen en vooral niet kunnen stoppen met elkaar verslinden. Is dat nou zoveel gevraagd?

Tot er nieuwe ontwikkelingen zijn, welke ik überhaupt niet meer verwachten durf, houd ik er mee op. Je bestaat niet meer, ik ken je niet en I'm gonna quit bitching about you.