Waar ging het mis?

Het begon met wat onschuldig flirten. Een te lang vastgehouden blik hier, een besmuikt lachje daar. Je hebt stralende ogen en een scheve lach en daar viel ik voor. Dat je een druktemaker bent nam ik dus maar voor lief. En dat je honderduit praatte over vanalles en nog wat, terwijl maar weinig me interesseerde, is niet iets waar ik me door liet tegenhouden. Waarschijnlijk was het een teken dat ik bewust negeerde, de manier waarop je me benaderde. Mannen benaderen mij niet zo. Mannen die me niet kennen zien me als arrogant en een onmogelijke flirt. Mannen die me wel kennen weten dat mijn arrogantie slechts een manier van interpreteren is, maar dat je uit het juiste hout gesneden moet zijn om mij mijn mond te laten snoeren. Of misschien is dat dan weer mijn manier van interpreteren. Jij benaderde mij alsof je mij moest versieren, het hof maken. Alsof je vanaf het begin al wist hoe geweldig ik zou zijn en je het daarom allemaal aandurfde. Jouw manier van mij de mond snoeren was overigens bijzonder effectief. Als je een stroom van futiliteiten over mij heen stort dan doe ik niet meer mee aan het gesprek. Ik hou niet van praten over onbelangrijke dingen, doe mij maar echte gesprekken waarin ik of jij jezelf kan laten zien. Dus was ik ineens een stil meisje bij jou. Een rol die me niet echt past, laat staan siert. Vanaf het eerste uur van onze eerste date wist ik: dit is niets voor mij. Hoe meer jij je best doet om leuk of grappig te zijn, hoe minder leuk of grappig ik je vind. Misschien dat het me daarom zo onverwachts diep raakte toen je vertelde over je ouders, hoe je je schuldig voelde dat zij naar Nederland gekomen zijn om jou een betere toekomst te geven. Hoe je nooit iets afmaakt en hoe je zelf niet geïnteresseerd bent in die betere toekomst. Hoe je ervan overtuigd bent ze teleurgesteld te hebben. Je was geëmotioneerd en dat echte, daar viel ik natuurlijk voor. En het verbaasde me hoe makkelijk ik de prille kalverliefde-rol op mij nam. Ik waarschuwde je, vond dat ik dat aan jou en aan mijzelf verplicht was. Vooraf geen loze beloftes, geen illusie van een romance die een lang leven beschoren was. Ik zei je dat ik je wel leuk vond, maar dat ik mijzelf beter kende dan ik jou kende en er een reële kans was dat mijn gevoelens na een week of twee nog sneller zouden verdwijnen dan ze op kwamen draven. Misschien was het niet alleen een waarschuwing aan jou, maar ook aan mezelf. Een onderhuidse herinnering aan de complexheid van eerdere romances en de grenzeloosheid van mijn talent om mijzelf voor alles en iedereen te beschermen als zaken te dichtbij komen. Maar je beet je vast en zocht me steeds op en maakte het me makkelijk om me vrolijk te voelen. Om me gewild en leuk te voelen. Echte verbinding heb je me niet laten vinden, maar een stralende lach die zich niet laat onderdrukken wanneer ik je zag maakt veel goed. Ik had het moeten aanvoelen, moeten merken dat je mij niet aankon. De keren dat ik het achterste van mijn tong liet zien had je geen weerwoord, waar ik dat toch zo nodig heb. En toen stelde je me teleur, niet alleen tóen, maar ook vervolgens. Je liet me op je wachten, zonder iets van je te laten horen, op het moment dat ik een overwinning op mezelf maakte door mij voor je open te stellen. De brief die ik je schreef liet ik jou onder lichte dwang van mijn beste vriendin - "als je wilt dat het nu anders gaat, moet je anders doen dan je normaal doet" - lezen. Een brief die uitlegt hoe ik mensen, mannen, op afstand houd. Hoe ik er vanuit ga dat ik gekwetst zal worden als ik me openstel, en daarom besluit het zelf maar te beëindigen. Dat ik op het punt aangekomen was waarop ik die keuze wilde maken, maar het niet eerlijk is om dat te doen zonder jou een mogelijkheid te geven om het anders te laten zijn. Het had geen zin. Het maakte het alleen maar lastiger. Je begrijpt mij niet en de boodschap kwam niet aan en dat is helemaal niet erg. Maar het creëerde een schuldgevoel bij jou terwijl ik voelde dat het juist goed zo was. Dat het klaar was. En zoals altijd gebeurt als je een ander niet begrijpt, ontstond er verwarring. Twee keer probeerde je er achter te komen of ik een ander had, een keer door me er vanuit het niets van te beschuldigen en een keer door het gewoon te vragen. Het is misschien ook lastig te begrijpen dat ik je nu anders zie, zonder dat daar iemand anders aan te pas gekomen is. Ik vind het lastig om je te vertellen dat het klaar is. Hoe vertel je iemand dat het klaar is, dat je hem niet meer leuk vindt en dat het nooit iets gaat worden omdat er buiten oppervlakkige aantrekkingskracht niets is wat je met de ander verbindt, hoe vertel je zoiets zonder de ander te kwetsen?