Ik weet niet zo goed of ik mezelf aan het
beschermen ben tegen door jou gekwetst worden of dat mijn gevoel wegebt omdat
het er gewoon niet in zit. Ik neig ernaar het eerste te geloven, omdat ik niet
weet wat jij nou eigenlijk van mij wilt. Ik weet niet wat je van mij verwacht
en al helemaal niet wat ik van jou kan verwachten. Maar ik weet wel dat dit,
zoals het nu gaat, niet genoeg voor mij is. De ‘schuld’ hiervan ligt denk ik
bij mij. Maar ik weet dat ik je niet om meer durf te vragen, deels omdat ik je ook
niet om meer wil moeten vragen. Ik voel me door je afgewezen en heb
het gevoel dat ik gewoon een optie, een mogelijkheid voor je ben. Misschien
ligt dit volledig aan mij en misinterpreteer ik de signalen die ik denk zo
duidelijk te zien. Of misschien zie ik het goed en vind je me niet zo leuk of
interessant meer nu je me beter kent. Hoe dan ook is dit wat er nu is niet wat
ik wil. Dat is de impasse waar mijn gedachten steeds op uitlopen, maar waar ik
steeds geen gestalte aan durf te geven door het te benoemen. Logisch eigenlijk
dat ik anders tegen je doe, want ik sta als bevroren vast tussen mijn ratio en
mijn gevoel terwijl ik geen van de twee durf te vertrouwen. Dit is het punt dat
ik altijd bereik, waarop het voor mijn gevoel twee kanten op kan, omdat het
niet hetzelfde kan blijven. En dan wacht ik af, voor een korte periode, er van
overtuigd dat de ander ook aanvoelt dat hetgene dat er is op z’n einde loopt.
En dus zoek ik naar signalen van wat jij wilt, hopend op een ander teken dan ik
verwacht. Ik voel een zenuwachtige kriebel in mijn onderbuik, een combinatie
van hoop en spanning, terwijl ik je ondertussen niet eens aan kan kijken. Ik
vermoed dat ik in je ogen toch niet vinden zal, waarvan ik constant twijfel of
ik het wel zoek. Ik schrijf je dit nu, terwijl de kans groot is dat ik je dit
nooit zal laten lezen. Dit is namelijk het punt waarop ik altijd zelf de keuze
maak in welke kant het opgaat. Het is lastig voor me om de richting te
veranderen als ik mijn besluit genomen heb. “This is more than you signed up
for” is wat ik steeds denk. Aan die gedachte ligt ten grondslag dat ik altijd
bang ben om teveel te zijn, te intens, misschien verstikkend. Best gek
misschien, voor iemand die door de wereld als afstandelijk gezien wordt.
Misschien is die afstand wel het gevolg van me altijd moeten inhouden in de
angst om ‘teveel’ te zijn. Maar ik ben op een punt aangekomen dat ik het
belangrijk vind om niet aan mezelf voorbij te gaan. Ik wil me niet inhouden
omdat ik misschien anders ben dan ik in de ogen van een ander zou moeten zijn.
Ik wil niet doen alsof het oké is dat je er niet bent als je zou komen eten met
mij en mijn broertje, want het is niet oké voor me. Het is niet oké dat je me
op je laat wachten, terwijl ik je in eerste instantie al niet eens durf te
vragen of je me wilt zien. Ik heb je gelijk verteld dat ik altijd het gevoel
heb niet leuk genoeg, mooi genoeg, slim genoeg maar vooral niet belangrijk
genoeg te zijn. En precies dat laatste is wat ik me voelde, omdat je er niet
was en ik op je zat te wachten. Misschien mag ik het je niet verwijten, want je
kent me pas een aantal weken en je bent me niets verplicht. Maar ik wil me niet
zo voelen, ik wil voelen dat ik de allerleukste ben en wél belangrijk. En als
dat niet iets is wat ik van je mag verwachten, dan is dit waar het voor mij
ophoudt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten