Alweer is het zo ver, we zijn allebei in dezelfde kroeg en we bewaren onze afstand. Om een of andere vreemde reden sta ik op jouw vaste plek, en jij aan de andere kant van de bar. Op deze plek kan ik veel stiekemer naar je kijken, en ik moet lachen om deze gedachte. Wat een mietje ben ik toch ook, zelfs jij maakt geen gebruik van het stiekeme hoekje om je achter te verschuilen als jij je ogen op mij laat rusten. Ik wel. Ik kijk stiekem, het verbaast me dat je met je rug naar me toe staat. Het verbaast me niet alleen, ik vind het ook nog eens heel erg vervelend. Ik was haast gewend aan je onafgewende blik op mij. Waarom kijk je niet naar me? Ik kijk toch ook naar jou? Ik voel me afgewezen, besluit om niet meer naar je te kijken. Ik draai me om en meng me in het gezelschap waar ik mee ben. Ik draai mijn hoofd om een biertje naast me van de rand af te pakken en als ik me terugdraai sta je voor mijn neus. Je gezicht zó dichtbij het mijne, de schrik moet van mijn gelaat af te lezen zijn. Ik ben in de war, waarom sta je hier terwijl al je vrienden aan de andere kant zijn? Je bukt een beetje, nu begrijp ik het. Je jas hangt achter mij. Ik wil 'Oh, sorry!' zeggen met een lach maar terwijl ik praat besef ik me hoe breekbaar en zacht mijn stem klinkt. Mijn wangen kleuren zich rood, je glimlacht voor je uit. God, wat ben jij toch verschrikkelijk mooi. Mijn hart racet in mijn keel, bonkt in mijn hoofd en legt een knoop in mijn tong. Ik kan geen woord uitbrengen, durf je niet aan te kijken en kijk dus maar hulpeloos naar mijn vriendinnetje. Die heeft het allang door, en grijnst een beetje naar me. Zodra je weg bent komt zij naar me toe, 'Wat was dat?'
Ik antwoord naar alle eerlijkheid dat ik niet gelijk doorhad dat jij je jas wilde pakken, en dat ik daarna niets meer uit kon brengen.
Het zou zo veel makkelijker zijn als ik tegen je kon praten, je aan kon kijken. Als ik je gewoon kon vertellen wat ik voel voor jou.

Onverwachts fijne dinsdag!

Ik ben klaar met werken maar zoals altijd blijf ik plakken, nog één drankje aan de bar.. Ik zit te kletsen met een vriendin als jij binnenkomt. Ik weet wie je bent, je werkt in een eetcafékroeg hier in de buurt. Je gaat ook aan de bar zitten, één plaats verder nog, tussen ons in zit een oude japanner. Eigenlijk moet ik alweer vroeg op, maar ik denk er over om een dagje studeren over te slaan. Mijn vriendinnetje denkt er na een paar biertjes anders over, ze moet toch echt werken morgen en gaat naar huis. Het is 'pas half twee' en ik twijfel er niet over naar huis te gaan. De japanner naast me begint duidelijk nogal dronken te worden en ik kijk eerlijk gezegd liever naar jou. We flirten weinig subtiel, brandende blikken met een brede grijns erbij. Als de japanner besluit aan me te gaan zitten ga ik snel naar het toilet toe. Als ik terugloop pak ik mijn drinken en kom rechts van je op de barkruk zitten. 'Zo, jij hebt vuur, toch?' met een brutale glimlach erbij. Die wordt beantwoord, schaamteloos flirten we. Ik vraag mijn baas om 'Are you gonna be my girl' op te zetten en zing vol enthousiasme mee. 'Als jíj het zingt vind ik het ineens wel een leuk nummer' zeg je me. Ik zet mijn meest onschuldige blik op en dank je. Wat hou ik hier toch van, als ik je blik op mijn huid voel dansen terwijl je naar me kijkt. De spanning, de kennis die we allebei hebben van onze wederzijdse aantrekkingskracht. Deze momenten mogen van mij altijd heel lang duren. Als je naar me toe buigt met je blik op mijn lippen kijk ik je dan ook gespeeld verbaasd aan. 'Wat doe je nou?!' Ik laat je me nog niet zoenen, ben je gek. Het is veel te leuk om dit spel nog even te spelen. Na nog een tijdje flirten en praten wil ik ook niet langer wachten, dus als je weer naar me toe buigt om me te kussen ga ik erop in. Ongegeneerd zoenen aan de bar, in de kroeg waar ik werk. Voor alles is een eerste keer.. Maar god, wat kan jij lekker zoenen. Ik krijg belachelijk veel zin in je en als je me vraagt 'of ik bij jou kom slapen' hoef ik daar niet langer dan twee seconde over na te denken. 'Ik pak mijn jas en mijn tas, woon je in de buurt?' 'Aan de overkant van de straat.' Mooi, daar hoopte ik al op. Je pakt mijn hand als we de kroeg uit lopen en al struikelend over onze eigen voeten lopen we al zoenend de drempel van je voordeur over. Mijn kledingstukken kan ik morgen door je hele appartement oprapen en daar hou ik van. Ongecontroleerde passie, de ander zo snel mogelijk naakt tegen me aan willen voelen.

Ik ben dat meisje niet.

Ik vind het een verschrikking om samen met je in één kroeg te staan. Elk moment van de avond weet ik precies waar jij je bevindt. Ik voel je blik op mijn huid branden maar zodra mijn ogen de jouwe zoeken verdwijnt je blik, naar de grond, opzij, weg van mij. Je knullige uitstraling, een onzeker, verlegen jongetje. Wáárom doe je dit met me. Heb je het echt niet door hoe bewust ik me ben van jou, wat je uitwerking op me is? Ik heb het je al verteld, die avond dat we stiekem in een hoekje kusten. Ik vertelde je 'Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet als je me aankijkt, ik heb zo'n zwak voor jouw ogen..'.
Je keek me verbaasd aan, dat lijkt je standaard blik te zijn, en zei dat je juist zo over mijn ogen dacht. Iets wat ik vaak genoeg gehoord heb, ik weet ook dat mijn ogen een van mijn sterkste punten is. Ik ben een ongelofelijke flirt en zal dat ook nooit ontkennen, ik weet precies hoe ik moet kijken. Maar als jij het me zegt dan geloof ik het niet. Ik word één brok onzekerheid als jij in mijn buurt bent. Het moet je opgevallen zijn toen jij met drie vrienden bij mijn werk binnenstapte. Ik vraag wat jullie willen drinken, één biertje, een kriek, een cassis en jij de bitter lemon. Het is maar goed dat mijn geheugen zo goed werkt, want aan mijn handschrift was het niet meer na te lezen. Ik weet nog dat ik dacht 'laat mijn handen ophouden met trillen, hoe moet ik anders met een dienblad lopen zo?'.
Door jou word ik een verlegen, onzeker meisje en dat haat ik. Ik vind je zó leuk, zo mooi en bijzonder. Je bent anders dan de anderen en ondanks je onzekere houding is het duidelijk dat je het niet erg vindt om anders te zijn. Misschien is dat wel wat me zo gruwelijk in je aantrekt. Maar het verlegen, onzekere meisje wil ik niet zijn, dat past niet bij mij. Ik wil je aan kunnen kijken en grijnzen, openlijk met je flirten. Ik durf je nu niet eens recht in de ogen te kijken, binnen 1 seconde kijk ik weg. (En gelukkig weet ik dat jij eenzelfde tijdschema aan houdt wat dat betreft.)