Ik vind het een verschrikking om samen met je in één kroeg te staan. Elk moment van de avond weet ik precies waar jij je bevindt. Ik voel je blik op mijn huid branden maar zodra mijn ogen de jouwe zoeken verdwijnt je blik, naar de grond, opzij, weg van mij. Je knullige uitstraling, een onzeker, verlegen jongetje. Wáárom doe je dit met me. Heb je het echt niet door hoe bewust ik me ben van jou, wat je uitwerking op me is? Ik heb het je al verteld, die avond dat we stiekem in een hoekje kusten. Ik vertelde je 'Ik weet niet meer wat ik met mezelf aan moet als je me aankijkt, ik heb zo'n zwak voor jouw ogen..'.
Je keek me verbaasd aan, dat lijkt je standaard blik te zijn, en zei dat je juist zo over mijn ogen dacht. Iets wat ik vaak genoeg gehoord heb, ik weet ook dat mijn ogen een van mijn sterkste punten is. Ik ben een ongelofelijke flirt en zal dat ook nooit ontkennen, ik weet precies hoe ik moet kijken. Maar als jij het me zegt dan geloof ik het niet. Ik word één brok onzekerheid als jij in mijn buurt bent. Het moet je opgevallen zijn toen jij met drie vrienden bij mijn werk binnenstapte. Ik vraag wat jullie willen drinken, één biertje, een kriek, een cassis en jij de bitter lemon. Het is maar goed dat mijn geheugen zo goed werkt, want aan mijn handschrift was het niet meer na te lezen. Ik weet nog dat ik dacht 'laat mijn handen ophouden met trillen, hoe moet ik anders met een dienblad lopen zo?'.
Door jou word ik een verlegen, onzeker meisje en dat haat ik. Ik vind je zó leuk, zo mooi en bijzonder. Je bent anders dan de anderen en ondanks je onzekere houding is het duidelijk dat je het niet erg vindt om anders te zijn. Misschien is dat wel wat me zo gruwelijk in je aantrekt. Maar het verlegen, onzekere meisje wil ik niet zijn, dat past niet bij mij. Ik wil je aan kunnen kijken en grijnzen, openlijk met je flirten. Ik durf je nu niet eens recht in de ogen te kijken, binnen 1 seconde kijk ik weg. (En gelukkig weet ik dat jij eenzelfde tijdschema aan houdt wat dat betreft.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten