Heb ik me dan zo vergist? Al die keren dat je naar me keek, zou dat écht kunnen zijn geweest omdat je van me walgt? Waarschijnlijk ben ik het domste en naïefste meisje ooit dat ik dat weiger te geloven. In mijn hoofd deed je zo tegen me omdat die vriend van je bij je was. Ik snap echt niet waarom híj een hekel aan me heeft, ik heb hem niets misdaan. Nooit een kwaad woord over hem gesproken. De enige die ik onrecht heb aangedaan ben jij. Ik kan het niet goed praten, heb geen geldig excuus behalve dat ik teveel gedronken had. En dat is niet bepaald een géldig excuus. Ik weet wel dat als ik het opnieuw kon doen, ik het anders had gedaan. Niet in de laatste plaats omdat ik hoop dat het dan anders was gelopen. Dat je me leuk zou hebben gevonden en me dat zou vertellen. 's Ochtends naast jou wakker worden en dat jij je arm om me heen zou slaan. Dat kan ik momenteel wel vergeten. Maar ik kán het niet vergeten. Ik snap het gewoon niet. Waarom laat je je zo beïnvloeden door hem, wat heeft hij je gezegd over mij dat zo verschrikkelijk is? Hij kent me nauwelijks. En het maakt me gek, om niet te weten wat je nou écht denkt. Zegt een vriend van je dat ik 'ervoor moet gaan' omdat hij dat echt denkt, of vindt hij het leuk om mij op mijn bek te zien gaan?
Hoe meer ik erover nadenk hoe bozer ik op hem word. Wat een lul, waar is dit voor nodig.
Ik vind het rampzalig als hij er ook is in de kroeg, hoe haalt hij het in zijn hoofd me ervan te beschuldigen hem te 'volgen'. Het liefst kwam ik hem nooit meer tegen. Helaas zou dat ook betekenen dat ik jou dan nooit meer tegen zou moeten komen, hoogstwaarschijnlijk. En dat zou toch jammer zijn, als ik je nooit meer 'niet' naar me zou voelen kijken.